հիասթափված հաջողողության մասին․․․․
երբեք չեմ սիրել ու մեղադրել եմ, երբ էջերը սոց կայքերում գովազդի ու հավանումների ավելացման նպատակով օգտագործել են զգացմունքներն ու պաթոսը։
մի էջ կա, որից չեմ կարողանում դեռ ազատվել։ ու դեռ իսկապես չուզելով, ստիպված ու իմ տեսակի ամենավատ կողմի՝ խղճալու պատճառով SMM եմ անում, կամ որ ավելի ճիշտ կհնչի՝ ձևացնում եմ, թե անում եմ։ անտանելի ա դա։
բայց միևնույն ժամանակ չեմ ուզում անիմաստ գործ անել, փորձում եմ այնուամենայնիվ էդ էջի լսարանին գոնե մի օգուտ տալ՝ ծնողավարության խորհուրդներ, երեխայի օրը հետաքրքիր դարձնելու միջոցներ, երեխային ազատություն տալու կարևորության, երեխային կյանքի իմաստ ու ինքնահաստատվելու միջոց չդարձնելու մասին նյութեր․․․
երբ ինձ հարազատ ինչ֊որ հրապարկում եմ անում, գրեթե հավանումներ չկան։ էսօր փորձարկում արեցի՝ պաթոսային ինչ֊որ տողեր գրեցի։
օրվա վերջում նայեցի, որ սովորական նյութերից երեք անգամ ավելի շատ դիտում, հավանում ու տարածում ունի։ Տնօրենս էլ ինձանից գոհ էր, քանի որ նյութը իր ճաշակով էլ էր։
ու հիմա, երբ նայում եմ էդ հավանումների թվին, չգիտեմ ինձ ոնց զգալ։ ես անարդար եմ իմ տեսակի հետ։ ես իմ դեմ եմ աշխատում, իմ չսիրած ոճով եմ գրել․․․ ես մի օր մեղադրել եմ էդ նույն կերպ գրողին ու էսօր ես մեղադրում եմ ինձ։
ինչևէ, փորձարկումս հաջողություն ունեցավ․ մարդիկ, դե գոնե ֆեյսբուքահայությունը, դե մեծ մասը սպասում են պաթոս, սպասում են անիմաստ իրար կողք շարված բառեր։ հույզերի մեռած ենք․․․հույզերի հույսով ենք․․․
էդ շատ տխուր իրականություննա, որը ես մերժում էի։ ես համոզված էի, որ եթե հրապարակես ուսուցողական նյութեր, մարդիկ կկարդան ու կտարածեն։ սպասում էի, որ ես կկարողանամ էդ մի էջի միջոցով մարդկանց կարդալ սովորեցնել։ իսկ ֆեյսբուքահայը եկավ կանգնեց իմ դիմաց ու ասաց՝ ոչ, ես չեմ ուզում քո հազար ժամ նստած, փորփրած, գտած, թարգմանած նյութերը, որտեղ սովորում եմ՝ ինչպես խոսել երեխայիս հետ, երբ նա վիճել է իր ընկերոջ հետ, ինչպես պետք է սնվի երեխան որոշակի տարիքում, ինձ հետաքրքիր չէ, թե ինչ խաղեր պիտի խաղա նա զարգանալու համար, ինձ տուր լացելու մի քանի տող, որ ես տարածեմ, քանի որ իմ ընկերներին էլ է միայն դա հետաքրքրում, իսկ բոլորս ապրում ենք այսօր հավանումների համար։
հոգ տար քո մասին